A reading from the Gospel of Euphrates:

Η οροφή στάζει ψίθυρους στις γωνίες του δωματίου, και οι τοίχοι αναπνέουν ανάποδα. Ο χρόνος διπλώνει πάνω στον εαυτό του σαν χαρτί, κόβοντας αόρατες φλέβες, ενώ το πάτωμα σέρνεται με ξεχασμένα ονόματα. Μάτια εμφανίζονται σε αντικείμενα που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, κοιτάζοντας τα κενά ανάμεσα στις σκέψεις, ψιθυρίζοντας το άθροισμα όλων των χαμένων θυρών.

Φωνές διασκορπίζονται σε θραύσματα, αναπηδώντας στις άκρες καθρεφτών που θυμούνται πάρα πολλά. Σκιές εκτείνονται σε αδύνατες γωνίες, διπλώνοντας μέσα στον εαυτό τους, και ο αέρας έχει γεύση στατικού ηλεκτρισμού αναμεμιγμένου με τη βροχή του χθες. Κάπου ένα ρολόι γελά, αλλά το γέλιο διαλύεται στη μυρωδιά του σιδήρου και των σπασμένων ηχωών.

Νιώθω το έδαφος να παλλεται κάτω από τα χέρια μου, όχι στερεό, αλλά υγρό με αναμνήσεις που δεν μπορώ να τοποθετήσω. Το φως θραύεται σε μικρά ουρλιάζοντα πρίσματα, αντανακλώντας θραύσματα μου που δεν ήξερα ποτέ ότι υπήρχαν. Και πάνω, ένας ουρανός από θραύσματα ψιθύρων αιωρείται σιωπηλά, φέρνοντας το βάρος όλων όσων ποτέ δεν συνέβησαν.